Oprecht hoop ik dat heel veel van jullie eigenlijk niks hieraan hebben. Alleen uit de praktijk weet ik dat zo veel mensen hiermee worstelen. Het wordt als zwak ervaren om je gevoelens te uiten en om aan te geven dat het minder met je gaat. Alleen ik wil dat je vanaf nu weet dat dit niet zwak is, maar juist heel erg sterk! Ik ben een open boek, maar dit blijft een lastig onderwerp. Daarom wil ik het bespreekbaar maken. Zodat anderen zich niet alleen voelen.
Al meerdere keren in mijn leven heb ik op hulp gevraagd. Bij mijn vriend, familie, vrienden, maar ook bij professionals. Soms gebeuren er dingen in ons leven die we niet alleen kunnen verwerken. En dat hoeft dan ook niet. De eerste keer kwam het niet uit mezelf. Ik had namelijk geen idee dat ik hulp nodig had en dat ik me daar beter door ging voelen. Nu kan ik het wel zelf herkennen.
De eerste stap is namelijk om het zelf te herkennen. Je voelt je moe, nergens zin in, verdrietig, leeg, sneller geïrriteerd. Dit jaar heb ik ook even een mindere periode gehad. Ik voelde al eventjes dat het niet zo goed ging en dat ik op mijn laatste energie bezig was. Anderhalf jaar lang was ik maar door en door gegaan zonder een break te nemen. Veel dingen gebeurd, veel veranderingen door de pandemie. Wekenlang heb ik het ontkent. Ik wilde er niet aan toe geven, er waren namelijk heel wat ballen die ik omhoog moest houden. Nog eventjes dacht ik, heel even en dan is het zomervakantie.
Alleen toen ging het niet meer. Mentaal was ik oprecht leeg en ik kon alleen maar liggen en huilen. Ik wist dat het zo niet meer langer ging en heb het toen als eerste verteld tegen mensen die dicht bij mij staan. Dit luchtte zo erg op dat ik me eigenlijk gelijk ietsjes beter voelde. Maar het is niet makkelijk. Je stelt je zwak op en hebt geen idee hoe iemand gaat reageren. Het delen is voor mij één van de moeilijkste dingen om te doen. Ergens voelt het namelijk een beetje als falen.
Vervolgens heb ik het tegen meer mensen verteld, en besloten om een paar weken me volledig te focussen op mijn studie en mezelf. Nouja, niet helemaal zelf besloten, want ik wist ook nu niet dat dat was wat ik nodig had. Gelukkig was er iemand anders die dit wel zag. Dit geeft weer aan dat andere mensen in je leven je kunnen helpen waar je jezelf niet kan helpen. Het was een hele grote stap voor mij, een keer volledige de focus op alleen mezelf. Dat betekende dat ik wat ballen los moest laten en dat voelde in eerste instantie niet goed. Maar toen na een paar dagen het besef kwam dat ik me niet meer druk hoefde te maken over deze dingen, viel er een last van mijn schouders. Precies wat ik nodig had. Zo’n twee maanden heb ik rustiger aan gedaan.
Nu ik terug kijk denk ik dat ik er nog redelijk op tijd bij was. Ik voel me nu weer goed, ik heb zin in het leven en om dingen te ondernemen. Ik heb mijn lesje geleerd en zal daarom meer tijd voor mezelf inplannen. Luisteren naar je eigen lichaam en geest is zo zo zo ontzettend belangrijk. En natuurlijk moeten we veel, maar dit kan niet als jij niet voor jezelf zorgt!
Herken je bij jezelf dat het wat minder gaat? Dan heb je al een eerste grote stap gezet. Super knap! De volgende stap is een moeilijke. Maar je kan niet beter worden als je het niet met iemand hebt gedeeld. Een vriend, vriendin, broer of zus, ouders, opa, oma, oom of tante, of ga naar een professional, en probeer het te vertellen. Vanaf dat punt kan je aan jezelf gaan werken. Ik weet hoe het is, en daarom kan ik je vertellen dat er licht is aan het einde van de tunnel. Helaas komt het niet vanzelf.
Ik geloof in je, jij kan dit!
Liefs, Shirley Zoë
Reactie plaatsen
Reacties